* KAMRAN& HOOMAN *SEPIDEH*
همه ی دوستان عزیز سال نو میلادی مبارک
توی دنیایی که قلبا ، هر کدون یه جا اسیرن
کاش به فکر اونا باشیم که از این زمونه سیرن
اونا که تو عصر آهن ، تشنه ی یه جرعه یادن
کاش که دست کم نگیریم ، اینجور آدما زیادن
نذاریم که تو چشاشون ، بشینه دونه ی اشکی
اونا فانوسن و خاموش ، آره فانوسای مشکی
دنیاشون شاید یه شهره ، خالی از قهر و دو رنگی
توی سینشون یه قلبه جای این دلای سنگی
چهرشون شاید به ظاهر مث دیگران نباشه
اما نور مهربونی ، توی شهرمون می پاشه
غم چشماشون عجیبه ، توی خاطرا می مونه
ما ازش خبر نداریم ، چیزی رو که اون می دونه
توی این عصر پر از درد، خیلی آدما یه دنیان
خیلیا تو جمع دنیا ، بی قرار و تک و تنهان
زیر سایه ی سلامت ، هواشونو داشته باشیم
توی جمع بی قرارا ، عطر خوشبختی بپاشیم
به بهونه ی زمونه ، نذاریم که برن از یاد
بذاریم زنده بمونن ، مث عشق پاک فرهاد
قصه ی فانوس مشکی ، صحبت دیروز و فرداس
قصه شون مال حالا نیست ، از حالا تا ته دنیاس
نمی گم با این ترانه ، گل کنه محبتامون
جایی رو باید بگیرن ، همیشه تو فرصتامون
این ترانه یه اشارس به دلای خواب و بیدار
که به یاد اونا باشیم همه به امید دیدار
غم تنهایی رو باید از نگاهشون بخونیم
خدا خیلی مهربونه ، اگه ما بنده ی اونیم
حالا که راضین همه ، باید تو رو راضی کنم ؟
راستی عجب دنیایه ، کاراش غریبو وارونس
دیوونه کم بود ، خودشم از همه بیشتر دیوونه اس
ببین گلم ، بهشت من ، طاقت شونه هام کمه
عین یاس همسایمون ، شاخه آرزوم خمه
زخم زبون آدما هر ثانیه زیاد تره
همش می گن کجاس ؟ چی شد ؟ تو رو نمی خواد ببره
مادر بزرگ می گفت برو طالعتو یه جا ببین
منم آوردم عکستو ، گفتم تو فالم اینه ، این
همه بهم می خندیدن ، تو هم بودی می خندیدی ؟
کاش خودتو به جای من می ذاشتی و می فهمیدی ... 
خددددددددددددددددددددا
به روی برگ زندگی دو خط زرد می کشم
و چشم عاشق تو را که گریه کرد می کشم
تو رفتی و بدون تو کسی نگفت با خودش
که من بدون چشم تو چقدر درد می کشم 
موقع تولّدِ قشنگ ت، هرچه که دعا کنی
مستجاب می‌شود
چشمِ تو بهترین هر دو نیمه
انتخاب می‌شود
آن شبی که صبحِ تولّدست،
آفتاب می‌شود
عکس تو جای ماه، توی آسمان نقره
قاب می‌شود
دیشبِ تولّدت چه زود توی چشمِ عاشقم
وقت خواب می‌شود
به دلِ غریب اجازه گر دهم
قصّه‌ام یک کتاب می‌شود
گفتن از نگاه تو
بی‌حساب می‌شود
آخرش شمع
آب می‌شود 
ای علّت قشنگیِ رؤیا و خواب من
تنها دلیلِ گُل شدن اضطراب من
ای راه حَلِّ ساد? جبران تشنگی
فوّار? نگاه قشنگ تو آب من
رفتی چقدر ساده دلِ آسمان شکست
در عکس مهربان تو در کنج قلب من
باران چقدر حرف تو را گش می‌کند
می‌بارد آنقدر که نیایی به خواب من
گرچه نگاه عاشق تو هیچ کم نکرد
از اوج دل ندادن تو یا عذاب من
اما دل شکسته من باز هم نوشت
صدآفرین به چشم تو و انتخاب من 
تولد من است . تولدم مبارک
بذار یواش شروع کنم. سلام گلم، هم نفسم
آرزوهام راضی شدن، دیگه بهت نمیرسم
گفتم چیا گفتی بهم، گفتی که: "آینده داری
دنیا همش عاشقی نیست، خنده داری، گریه داری."
گفتم که گفتی: "من باشم، به لحظه هات نمیرسی."
به قول دل، شاید دلت گرو باشه پیش کسی!
خلاصه گفتم که چشات، قصد رسیدن نداره
رؤیاها کاله و دسات، خیاله چیدن نداره
گفتم که گفتی زندگیت غصّه داره، سفر داره
هم واسه من، هم واسه تو، با هم بودن خطر داره
گفتم تو گفتی: "رؤیاها، مال شبای شاعراس
شهامتو کسی داره، که شاعر مسافراس
مسافرا اون آدمان، که با حقیقت میمونن
تلخیاشو خوب میچشن، غصّه هاشو خوب میدونن."
گفتم فقط میخوای واست، یه حس محترم باشم
عاشقیمو قایم کنم، تو طالع تو کم باشم!!
گفتم که گفتی: "ما دو تا، به درد هم نمیخوریم
ولی یه جا مثل همیم، هر دومون از قصّه پریم."
گفتم تو گفتی: "میتونیم، یادی کنیم از هم دیگه
اما کسی به اون یکی، لیلی و مجنون نمیگه."
گفتم تو گفتی: "سهممون، از زندگی جدا جداس
حرف تو رو چشم منه، اما اینام دست خداس!"
هرچی که تو گفته بودی، گفتم به دل بی کم و بیش
حال خودم؟ نه راه پس مونده برام، نه راه پیش
این حرفای خودت بوده، از من دیوونه تر دیدی؟!
اصلاً نگفتم اینا رو، خودت دیدی یا شنیدی
دلم که حرفاتو شنید، اوّل که باورش نشد
ولی نه، بهتره بگم، نفهمیدش، سرش نشد
یه جوری مات و غم زده، فقط به دورا خیره شد
رنگ از رخش... نه، نپرید، شکست و مرد و تیره شد..
بلور رؤیاهام ولی، چکید مثه خواب تگرگ
آرزوهام از هم پاشید، رسید ته کوچه مرگ..
راستش ازم چیزی نموند، به جز همین جسم ظریف
خوب میدونی چی میکشه، غریب تو خونه حریف
نگی چرا نوشته هام، لطیف و عاشقونه نیست..
رؤیا و آرزوم که هیچ، حتی دل دیوونه نیست
زیبا باید تنهائی من، این نا مه رو سیا کنم
رسم گذشته ها میگه، باید به تو نیگا کنم
حرفاتو گفتم به خودت، ببینی راستی تو زدی؟!
اصلاً توی ذات تو هست؟! یه همچی چیزی بلدی؟!
اگر تو بیداری بودی، بشین، میادش خبرم
اگر نگفتی بنویس، من میخوام از خواب بپرم
دوست دارم چه توی خواب، چه توی مرگ و بیداری..
فدای یه تار موهات، که تو منو دوست نداری!
مواظب آدما باش، زندگی گرگه زیبا جون
خدای رؤیای منم، هنوز بزرگه زیبا جون
دوشنبه پر از غم یه ظهر گرم مردادی
با اون چشای روشنت، چه کاری دست من دادی.. 
| قالب وبلاگ :: :: کدهای جاوا |
درباره سایت
منوی سایت
آرشیو سایت
پیوندهای سایت
طراح قالب
امکانات سایت